W tej odsłonie muzyka do dwóch filmów:
Na północ od Kalabrii z 2009 oraz Planeta Kirsan z 2010.

Pierwszy film o charakterze kreowanego czy podkręconego dokumentu nakręcił Marcin Sauter. Wykorzystywanie nieinscenizowanych sekwencji do tworzenia światów trochę realnych a trochę nie w stronę zawsze miłą i ciepłą to jego autorski język, na ile byłem w stanie go skumać.
W rzeczonym filmie kręcił interakcję pomiędzy kołem gospodyń w małym śląskim miasteczku z włoskim kucharzem przybyłym z Kalabrii. Do tego młody ksiądz, dziewczęta, staruszkowie i odautorski skrzydlaty ktoś na dachu czy kosmonauta w kombinezonie z folii aluminiowej.
Coś swojskiego, ciepłego, z zaznaczeniem, że ma jeszcze dodatkowy wymiar. Czyli pole do tworzenia kontekstu muzycznego szerokie, radosne i swobodne. I taka też muzyka finalnie wyszła. Wykorzystałem jeden gotowiec - nagrany dla Mitch and Mitch kawer w stylu włoskim’60 ich włoskiego’78 przeboju Na Na Na Na, którego w ramach 13stu innych utworów z płyty rzekomo nie byli autorami a którą miałem przyjemność realizować. Dobry temat na branżowy quiz. W nagraniach pomógł mi uznany właśnie branżowo perkusista Marcin Ułnowski znany jako Ułan oraz nieocenione Księżniczki na skrzypcach i wiolonczelach. Miło słucha mi się po latach Gibsona Country&Western z 66 roku, którego sprzedałem jakiś czas temu, to była jednak niezła gitara.

Drugi film jest dziełem Magdaleny Pięty i konsorcjum, nakręcony w Kałmucji, niegdyś jednej z republik ZSRR a obecnie kraju w ramach federacji niepodległych państw czy jak się obecnie Rosja nazywa.
Prezydentem jest człowiek o imieniu Kirsan, zapalony szachista, który wymyślił żeby w swoim kraju postawić światową stolicę szachów. I tak zrobił. Przeszklony budynek centrum szachowego uniwersum wyrastający pośrodku stepów Kałmucji, to działa na wyobraźnię. Kosmiczna baza? Nowoczesna, choć w stylu przypominającym polskie placówki ZUS - może też przedstawicielstwa kosmosu, będąca świątynią matematycznego ładu kombinacji, permutacji, czy chuj wie czego, na matematyce się nie znam, w każdym razie elektrycznej wiedzy tajemnej pozaziemskiego pochodzenia. Przyczynek do takiego podejścia do tematu podrzuca sam Kirsan w wywiadzie a raczej wykładzie, który wygłosił przed kamerą dokumentalistów podczas audiencji, w którym w naturalny sposób i z pełnym przekonaniem mówi, że szachy zostały przysłane do nas z kosmosu jako znak - wskazówka jak żyć. Na potwierdzenie swej tezy podaje zadziwiającą zbieżność ilości pól na szachownicy z ilością modułów kodu DNA. 64. To nie przypadek. Też myślę, że Kirsan na tronie Kałmucji to nie przypadek.
Jego słowa pozwoliłem sobie spisać i odczytać własnym głosem a może raczej głosem, który mi się narzucił w związku z odczytywanym tekstem, czyli dziwnego dziadka, kierownika sekty szachów z kosmosu. Głos Kirsana należy do Kałmucji i nie stać by mnie było na samoloty i autobusy gdybym został pozwany przez lokalny sąd za nadużycie.
W kwestii muzyki, którą nagrywałem na kompie, który zepsuł się dawno temu, udało się odnaleźć tylko zbiór nagranych przeze mnie ścieżek, niestety w żaden sposób nie zsynchronizowanych.
Złożyłem więc 15 minutową całość, odzwierciedlającą klimat całościowego pomysłu tak jak ja go czuję, to jest pierwszy z odcinków muzycznych w ramach tego filmu p.t. Szkalne miasto posrodku niczego. Kończy się ona improwizacją na pianinie Marcina Maseckiego z klawiaturą pomalowaną brązową farbą, które stało podówczas u mnie w studiu. Ten pianinowy odcinek w filmie nie znalazł zastosowania i zmiękcza trochę kosmiczno - chłodno - ciepło - niuejdżowo - technologiczny wydźwięk pierwszej połowy tej całości, ale fajnie z niej wynika. Krótkie pianinowe części dokładają każda po ziarenku, sztuczne przemówienie Kirsana ma tło muzyczne zbliżone do tego użytego w filmie a kończący zestaw Zmierzch na stepie też skleiłem jak czułem. Jedyna całość, która pokrywa się z muzyką użytą w filmie to Step.